Dilemma: Wat doe ik met het lompe gedrag van mijn collega’s sinds ik vanwege mijn ongeneeslijke ziekte ben vertrokken en nota bene zelf mijn afscheid moest organiseren?
Ik had al eventjes last van mijn rug en mijn heup en dacht dat dat door een naderende verhuizing kwam. Het bleek borstkanker. Met veel uitzaaiingen. Toen ik de diagnose kreeg was het gelijk zo enorm fout dat ik niet meer heb gewerkt. Inmiddels ben ik uit dienst en heb ik een IVA-uitkering. Het CNV heeft me goed door dat proces geloodst.
Ik ben vertrokken zonder ooit een kaartje, bloemen of een afscheid te hebben gekregen van mijn werkgever, een cateraar voor wie ik ruim twintig jaar had gewerkt. Er was namelijk niets geregeld ‘voor mensen in een situatie zoals jij’. Uiteindelijk heb ik mijn afscheid zelf georganiseerd. Toen ik officieel uit dienst ging dit jaar heb ik bedankt voor al het goede én aangegeven wat ik in de laatste periode heb gemist. Ik heb nooit antwoord gekregen.
Ik blijf het heel erg vinden dat ik op zo’n koude en onpersoonlijke manier ben vertrokken en mijn werkende leven heb moeten afsluiten. Ik heb altijd hard gewerkt en was een betrokken werknemer. Ik wil het verdriet loslaten, maar omdat mijn leidinggevende niet reageert, lukt het niet. Wat kan ik doen om hier een punt achter te zetten?