Laura (inmiddels 21) krijgt een nul-urencontract. Ze werkt in de bediening, loopt trolley en wordt ingezet tijdens evenementen ‘Het werk bestond uit vaak meer dan tien uur achter elkaar staan of lopen op schoenen met een hak. Zonder pauze of gelegenheid om te eten. Een keer ging ik na acht uur onafgebroken staan even zitten bij het opruimen van bestek. Mijn manager riep gelijk: Staan!’
Kapotte voeten
‘Ik huil niet snel. Maar toen ik een keer vijf dagen achter elkaar meer dan tien uur per dag had gewerkt, ben ik in huilen uitgebarsten. Ik kon niet meer. Mijn voeten lagen open en ik mocht nog geen minuutje zitten. Mijn ouders zeiden ook dat ik er iets van moest zeggen.’ Laura kaart, met collega’s, regelmatig aan bij leidinggevenden dat pauzes nodig zijn, evenals meer gelegenheid om te eten.
Ontslag
Niet lang nadat Laura tegen haar manager zegt dat er echt pauzes moeten komen, krijgt ze ontslag. Zonder opgave van reden. ‘Via via hoorde ik dat ik een vervelende sfeer veroorzaakte onder collega’s. Terwijl ik nooit negatieve feedback heb gehad al die maanden. Het was een week voor mijn 21ste verjaardag. Vanaf dat moment zouden ze meer moeten betalen. Dat zal ook meegespeeld hebben.’
Slopend
Laura vond het theater op zich een leuke werkplek. Bovendien: dat ze zelf kon inplannen wanneer ze wilde werken, was mooi. ‘Maar de eisen waren te hoog. Ik ben echt wel wat gewend en kan best hard werken. Maar dit was geen leven. En niet gezond. Voor niemand van mijn collega’s. Maarja, zolang we geen geld hebben en geen ander werk, doen we het blijkbaar.’